WuXing sprookje

Lang geleden leefden er eens vijf fijne zussen. Ze woonden in een schattig huisje in het bos. Dit was hun nagelaten door hun ouders die erg avontuurlijk  waren en dat ook hun dochters hadden meegegeven: “Zorg dat je leeft, aan angst heb je niets,” was hun motto. Iets wat hen weliswaar fataal was geworden toen ze besloten het weerbericht te negeren en toch de zee op gingen. Ze waren daardoor in een storm beland en nooit meer terug gekeerd. Zo kwam het dat de meisjes al op jonge leeftijd noodgedwongen voor zichzelf moesten zorgen en dat deden ze wonderlijk goed en in perfecte harmonie met elkaar.

De oudste zus heette Linga, zij was de dapperste van de vijf. Geen avontuur was te gek; ze had evengoed Pippi Langkous kunnen heten, want de creativiteit en ondeugd spatten ervan af. Hoewel zij daarom ook nogal impulsief kon zijn, zorgde zij er wel voor dat de zussen in hun onderhoud konden voorzien, want ze had een succesvol bedrijf opgezet dat straat theater voorstellingen gaf.

Dit alles met behulp van haar jongere zusje Ignis. Zij was zonder meer de vrolijkste van het stel en was dol op dansen. Ze had een uitstraling waar je u tegen zei en waar ze binnen kwam draaiden hoofden zich om en leek het alsof de zon ging schijnen. Zij was dan ook degene die de voorstellingen uitvoerde. Het was een spetterend spektakel van dans, kleur, licht en vrolijkheid en de mensen betaalden er graag voor.

De derde zus Soli, kookte voor iedereen en zorgde dat het huishouden gedaan werd. Zij vond het heerlijk om iedereen te vertroetelen en te verzorgen. Zingend zweefde zij door het huis dat altijd rook naar de meest verrukkelijke gerechten.

Zusje vier was de slimste van het stel, Meta was haar naam. Zij deed de administratie en zorgde voor de financiën. Want als ze Ligna haar gang liet gaan zou al het geld gelijk weer aan nieuwe projecten uitgegeven worden, nog voor de oude afgerond waren. Bovendien hielp ze Soli om het huis netjes te houden, want Soli kon nog wel eens verstrooid en chaotisch zijn.

De jongste zus heette Aqua en eigenlijk was zij een beetje buiten de avontuurlijke boot van hun ouders gevallen. Ze was namelijk stil en bedachtzaam en soms zelfs ronduit angstig. Iets waar haar zussen niets van begrepen. Hoewel ze veel van hun jongste zusje hielden, ergerde het hen af en toe dat ze was wie ze was. Ze hadden het gevoel dat ze niet veel bijdroeg aan hun bestaan. Haar favoriete bezigheden waren breien en schrijven en dat deed ze meestal stilletjes op haar kamer, zonder dat de anderen eigenlijk wisten wat ze precies aan het doen was. Het enige nuttige in hun ogen was dat ze erg goed met dieren overweg kon en dat was dan ook haar taak; het zorgen voor de dieren die de zussen hielden. Wat de vier oudere zussen echter niet wisten was dat Aqua degene was die ’s nachts opstond en ging kijken of de dieren het wel warm genoeg hadden.  Of de ramen wel dicht waren, de deuren gesloten en het haardvuur gedoofd. Zo hield zij de boel scherp in de gaten en zorgde ervoor dat iedereen veilig was.

Op een dag in de winter was er een sneeuwstorm op komst, dus de zussen waren druk om voorbereidingen te treffen. De dieren moesten extra hooi, er moest extra hout gehakt worden, de voorraad moest aangevuld en gerechten moesten gekookt en ingevroren worden. Zo wisten ze zeker dat ze twee weken vooruit konden. Alleen Aqua was nergens te bekennen dus Ligna mopperde: “Waar is die griet toch? Beseft ze niet dat er werk aan de winkel is?” 

“Ik denk dat ze ligt te slapen,” antwoordde Soli. “Laat haar maar, ze is zo klein en mager, ze heeft haar energie nodig om straks de kou te trotseren.” 

Ligna gromde wat ter antwoord, zij vond het maar onzin en begreep niet hoe haar jongste zusje zo in een fantasiewereld kon leven.

Toen kwam de storm en het was erger dan ze ooit eerder hadden meegemaakt; de sneeuw lag meters hoog tegen de gevel aan, de ramen kraakten van het ijs en de wind floot en joeg de pannen bijna van het dak. Meta moest denken aan de dag dat hun ouders verdwenen en begon te huilen.

“Stil maar lieverd,” troostte Soli, “hier heb je een lekkere warme kom soep.”  Ze riep ook Aqua, die nog steeds op haar kamer zat, om te komen eten.

Het duurde even voordat zij tevoorschijn kwam, maar toen ze dat deed had ze haar armen vol met warme wollen truien, die ze aan haar zussen uitdeelden. “Hier meiden, dat houdt ons warm,” zei ze.

Ook had ze een  paar schriften bij zich, die vol stonden met spannende verhalen die ze zelf geschreven had. Ze ging dicht bij het vuur zitten en begon voor te lezen zodat de zussen alles konden vergeten en konden ontspannen. Bovendien waren de truien heerlijk warm.

Zo kwam het dat de zussen die barre winterdagen warm en vrolijk doorkwamen en sindsdien hebben de ze meer waardering voor hun jongste zusje gekregen, want haar activiteiten bleken lang zo nutteloos niet als ze in eerste instantie leken.

EINDE

Opmerking: De Wu Xing zijn de 5 Chinese elementen of fasen; hout, vuur, aarde, metaal en water. Bij deze elementen horen karakter typen die ik in dit sprookje aan de zusjes heb toegekend. Hun namen: Ligna, Ignis, Soli, Meta en Aqua, zijn afgeleid van de Latijnse vertaling voor deze elementen. De foto is gemaakt door Sean Sandoval en hangt in de praktijkruimte.